Sevmek ile sahip olmak arasındaki ince çizgide kayboluyoruz bazen…
Harfler birbirinden farklı, harflerin sayısı birbirinden farklı, ama biz aynı şey imiş gibi algılıyoruz nedense.
Çiçekleri seviyoruz, kokusuna bayılıyoruz, bir de bakıyoruz koparmış ve evimizde bir bardağa koyup süsleyivermişiz masamızı.
Kişilere de aynısını yapıyoruz. Seviyoruz diyoruz ve sevgiyi sahip olmak gibi algıladığımız için özgür alan tanımada…
Anda kalmayı başarabildiğini söyleyen insanları gördüğümde, yazılarını okuduğumda hayranlıkla izlerdim. Nasıl olur da bir insan anda kalmayı becerebilir derdim. Onlarca düşüncenin, işin, konunun arasında anda kalabilmek büyük meziyet çünkü. Bazıları ‘anda kalıyorum’ dese de pek de öyle olmadığını fark ettim, tamamen popüler bir söylem dillerine pelesenk olmuş, hala içsel hırslarını gün yüzüne çıkarmaya devam ediyorlardı.…
Sınırlarımızın ve tahammül noktamızın olmadığını varsayarak yaşıyoruz hayatı… Oysa ki hepimizin bir dayanma gücü var. Sınırlarımızı aşar, tahammül noktamızı ‘ha gayret’ diye diye itekleyip durursak, öz benliğimize yüklenir, ruhumuzu, zihnimizi, bedenimizi yorar ve hem fiziki hem ruhsal sağlığımızın tetikte olmasına sebep olur, bir süre sonra da hasta ederiz.
Bir konuda iş, tahammül alanına geldiyse orada…
Herkesin her şeyine koştuğunda, o anda keyifle yaptığını sansan da, içten içe bazı alanlarda kendi kul hakkına girdiğini çok sonraları fark ettim…
Bu farkındalık ile bu sefer de, kendini herkesten çeken biri ile karşılaştım aynada. Bu da gitmemişti hoşuma.
Dengeyi bulayım diye kendimi zorlasam da o denge istediğim anda, şak diye olamadı maalesef.
Tohumu ektiğinde…
Sakince bakabilmek için hayata, sakinleşmek lazım başta…
İçin içini yerken, aklında bin bir düşünce, tilkiler oradan oraya zıplarken, panik atak mı nefes darlığı mı tam anlayamazken sakince bakamazsın hayata. Gönül ister ki; tüm koşuşturmanın içinde sakince kararlar alabilelim. Keşke…
Olmuyor işte… Huzur içten geliyor, yaşanacaklar ile belirmiyor, huzurlu isen huzurlu olan kapını çalıyor…
İnsanoğlu istiyor…
Her an yeni bir karar alıp, uygulamaya geçebiliriz. Ya sonra?
Yeni SEN’ e Hazır mısın?
Yeni bir başlangıç yaparken hayata bir kağıt, bir kalem, bir de niyet mi olmalı? Yoksa niyet yeterli mi? Ya da kağıt ve kalem her şeyi çözer mi?
Bence sadece başlangıcın kendisini değil de, o başlangıçtan sonra ortaya çıkacak olan kişiyi…
41 yaşında bir kadınım…
Tam olarak 41 yıldır görüntüde hayattayım, peki gerçekte?
2013 yılında başladı kendim ile tanışmam desem…
Aklı başında, ölçülü bir insan oldum hep, aşırılıklar beni hem gerer hem de yorar, kendim olmaya özen gösterdim her zaman…
2013 yılında içimde ufak ufak kıpırdanan duygular sayesinde o günden bugüne kendimi tanıma, aslında kendimle tanışma…
Buraya kadar geldiğim yollarda öğrendiğim en güzel şey; seçimlerimizi kendimiz yaptığımız sürece, yol ne kadar engebeli olursa olsun, ahlama vahlama olmuyor kişide.
Seçimler ile hayat şekilleniyor…
35 yaş ve sonrasının en güzel zamanları olduğunu düşünüyorum hayatın… yolların bir kısmı yürünmüş, acı deneyimlerin birçoğu yaşanmış oluyor bu yaşa kadar… erken vedalar ile tanışıyorsun, arkadan konuşmalara göğüs…
8 Mart
Kadınların günü
Bugün bizim günümüz
Hayallerimiz, hedeflerimiz, aşkımız, gözyaşımız, neşemiz ile koca bir ömür
Hislerimiz, kuvvetimiz, becerimiz ile şekillenen harika bir hayat.
Kadın erkek eşitliğine inanmayan biriyim ben, insan olarak değerlendirdiğimizde kadın ve erkek olarak ayırmadan, herkes eşit olmalı zaten. Ama bir kadın bir erkek ile eşit olamaz. Annelik, doğurganlık, hisler, bakış açısı,…